Ochtendmijmeringen

Ik weet nog dat wij op die bewuste dag met vrienden aan het zeilen waren tussen de Griekse eilanden. Eigenlijk is dat wat ik me vandaag de dag het liefst wil blijven herinneren over die dag van toen. Toch hou ik stiekem altijd een beetje m’n adem in op 11 september. Maar nu ik, de volgende dag, mijn bed uitgerold ben om verse stokbroden en warme croissantjes bij de bakker te gaan kopen, kan ik weer diep de vochtige lucht, waar al een sliertje herfst in is te bespeuren, met een gerust hart inademen. De wereld is vannacht gewoon doorgedraaid en het internet geeft geen alarmsignalen af. Ik vind het jammer dat de wereld,  mijzelf incluis, soms zo paranoia reageert op wat er om ons heen kan gebeuren (maar wat gelukkig nooit gebeurt). ‘Het was al-Qaida dat ons aanviel, een zielige groep mannen die geloof verkeerd gebruiken’, zei Obama gisteren. En ik ben blij met de woorden van Obama want wat zou een moderne westerse samenleving zijn zonder Fatima’s en Mohammeds? Saai! Al was het maar om hun heerlijke Noordafrikaanse keuken en de vele bandjes die je hier hoort op de Franse radio. En een stuk verder van ons bed, de Arabische wereld met hun rijke cultuurgeschiedenis die al bloeide toen wij in Europa, bij wijze van spreke, nog in grauwe vlashemden liepen. Laten we maar genieten van onze multiculture smeltkroes.