beertje Pippeloentje

Pff, wat een gezoek. En nog niet eens gevonden wat ik zocht. Maar ik heb wel weer heel veel andere leuke dingen door m’n handen laten gaan zoals m’n oude poëziealbums, onze liefdesbrieven van 30 jaar geleden, schooldiploma’s en zelfs mijn kaart van het consultatiebureau. Helaas heb ik niet het paspoort van beertje Pippeloentje gevonden, het moet echt nog ergens liggen. Mijn vader heeft het 50 jaar geleden gemaakt omdat we toen met ons hele gezin én met het buurgezin met de trein op vakantie gingen naar Italië. Ja, dan moet zo’n beer natuurlijk ook een paspoort. In dat paspoort stond de geboortedatum van mijn beer vermeld: 2 april 1955, dezelfde geboortedatum als die van mijn zus Angelique. Het was haar beertje en zij heeft hem, bij mijn geboorte, in mijn wiegje gelegd. Sindsdien zijn beer en ik onafscheidelijk. Natuurlijk vergezelde hij me tijdens de logeerpartijen in mijn jeugd. Maar ook tijdens de spannende ziekenhuisopnames in mijn 18e levensjaar en die van daarna, zat hij trouw naast mijn bed. Eén keer heb ik m’n hart vastgehouden om z’n welzijn. Dat was toen in 1981 de Russische douane hem in mijn koffer vond en dacht dat iemand van mijn leeftijd echt geen knuffel mee zou nemen op reis. Dus dat moest in hun ogen wel contrabande zijn. Gelukkig lieten ze hem heel. En al die jaren heeft mijn moeder hem voor mij opgelapt, dan weer een armpje eraan gebreid, dan weer een blauw voetje. dan weer een wang. Nu geniet beer al weer een paar jaar van z’n welverdiende oude dag. Hij zit rustig in een hoekje van de slaapkamer en ik heb nog steeds het gevoel dat hij over me waakt.